Złoty środek… Czyli co ma kasza do kolosa?

Z braku pomysłu na życie - w tym obiad - stwierdziłem, 

że zrobię sobie do żarcia kaszę gryczaną z warzywami.

Mięsa nie robiłem, mimo tego, że jakieś marne groszę by się znalazło,

by je zdobyć - po prostu byłem zbyt leniwy, by je kupić.

Wstawiłem warzywa. Parę minut później kaszę. I wtedy właśnie stwierdziłem,
że dorzucę jeszcze bulion do tych pierwszych i zrobię sobie zupę.
Taką prostą, najprostszą na świecie. Prawdę mówiąc to ubogą.
Bo kostka - jakby nie patrzeć - warzywna, nawet obok mięsa nie stała.

Ale skoro sam bulion to już zupa, to 7 warzyw w nim pływających,
można z czystym sumieniem nazwać daniem godnym szefa kuchni.
A już na pewno takiego ze studenckim budżetem.

Jak pomyślałem, tak zrobiłem. Zgodnie z instrukcją z torebki do warzyw - okazuje się, że jest jednak jakiś sens w jej drukowaniu - dodałem też liść laurowy i ziele angielskie.

Po chwili - ocknienie. "Tak właściwie to po ch*j mi ta kasza?"

Okazało się, że dodanie dwóch kostek bulionowych do litra wody

- gdy wcześniej soliło się warzywa - było błędem. Dużym błędem.

Szczerze pisząc, nie znalazłem jeszcze takiej ilości wody, by jednocześnie czuć bulion

i nie czuć, że stworzone przeze mnie danie jest za słone.

Wniosek? Złotego środka nie znaleziono.

Tymczasem kasza wyjęta i gotowa na cokolwiek-z-nią-zrobienie, czeka sobie w kuchni.

Na lepsze jutro, czy ch*j tam wie na co.

Podobnie jest z moją nauką do kolosa - notatki leżą na łóżku, ale po ch*j, to nie wiem.