Gdy do domu jakoś nie po drodze.

Egzaminy już za mną. Rzekłbym: wakacje! Ale w przeciwieństwie do rzeszy moich znajomych, którzy już dawno spakowali swoje manatki i wyruszyli w podróż powrotną do swoich miast i wsi, mnie jakoś niespieszno do domu.

I bynajmniej nie chodzi tu o brak znajomych, których na co dzień widywało się na wydziale, bo tych paru zaufanych w swoich okolicach mam. Co prawda nie w takiej ilości jak w mieście, ale są. Tu chodzi o niezależność. A właściwie o jej brak. I to nawet nie o tę finansową. 

Choć przyznać muszę, że brak kieszonkowego w wakacje doskwiera najbardziej.

W mieście nikt mi nie mówi o której mam wstać, kiedy pójść do sklepu, posprzątać w kuchni czy też w pokoju. W domu wszystko to odbywa się na innych zasadach i bynajmniej nie ja je ustalam. A przebić się z własną argumentacją - szczególnie gdy jest się na utrzymaniu rodziców - wcale nie jest tak łatwo. Tak samo jak nie jest łatwo w mych okolicach o pracę na niecałe trzy miesiące. Szczególnie taką, gdzie zaakceptują większość mych wakacyjnych planów. A ich mam niemało.

W domu wszędzie jakoś daleko. Do Biedronki, do Lidla, do każdego większego sklepu.

Przez co żywić się trudniej według w-mieście-ustalonej diety.

Człowiek poszwędałby się tak bez celu, ale specjalnie nie ma gdzie.

Bo i galerii handlowej w okolicy brak, i po parku jakoś też niespecjalnie się chce,

bo to już nie te same duże skwery.

I tramwajem się człowiek nie przejedzie,  bo ich na wsi po prostu nie ma. Autobusem? Niekoniecznie. Po pierwsze drogo, a po drugie - co to za komunikacja, gdzie ostatni autobus o 18 swój kurs realizuje?

W domu człowiek się rozleniwia. Strasznie. A najgorsze, że zaradzić temu nie ma jak.

Jakoś nie czuje się tego przymusu, by samemu z siebie wyjść do sklepu. Bo i po co?

Skoro zawsze znajdzie się coś do jedzenia w domowej kuchni.

I zapału brak, by samemu przygotować obiad - przecież nawet mama nauczyła się gotować pod swoje dziecko, według ściśle ustalonych przez niego zasad.

W mieście? Pójdziesz do sklepu, zrobisz zakupy - zjesz, nie kupisz? - nie zjesz. Prosta kalkulacja. Jest się zdanym zupełnie na siebie*.

*jeśliby tylko kwestię finansową pominąć.

Człowiek w domu nawet zjeść obiadu nie może o której chce.

Bo gdy rodzice wołając do stołu słyszą odmowę, zaraz się obrażają. Że nie chcę z nimi zjeść,

że ich nie szanuję. Kiedy to najzwyczajniej w świecie nie mam ochoty na obiad.

I znów wysłuchuję, by nie siedzieć po nocach, bo przecież właśnie wtedy zużywa się najwięcej niepotrzebnego światła, a poza tym człowiek „kręci się, wierci” i im tylko we śnie przeszkadza.

No ale z netoperka skowronka nie zrobisz…

Nie można także swobodnie czytać tego co się chce i w jakiej ilości się chce,

bo „ile też można przed kompem siedzieć?!”

Nawet się spóźnić spokojnie nie można, bo zaraz wypominają. Kiedy znajomi dawno przyzwyczajeni do tegoż faktu i zapewne moją obsuwę mają uwzględnioną w grafiku.